پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

جابر قاسمعلی (فیلمنامه‌نویس سینما) معتقد است صنعت در سینمای ایران شکل نگرفته و سینمای نفتی و ممیزی (رانت و سانسور) دو عامل اصلی بحران در سینمای ایران هستند و برای بهبودی وضعیت باید دخالت‌های دولت در سینما به حداقل برسد. آشفتگی اوضاع به حدی رسیده که گرایشات افراطی به سمت ژانر کمدی و فراموشی سایر ژانر‌ها بشکل ملموس در سینمای ایران دیده می‌شود. نگاه ایدئولوژیک موجب شد که سینمای ایران از ساختار صنعتی جدا شود و ما با پدیده سینمای نفتی مواجه شدیم. گرایش تهیه کنندگان و کارگردان‌ها به سمت سایر ژانر‌ها نیز بدلیل ترس از فروش - گیشه و سایه سنگین ممیزی، به حداقل رسیده است. از سینمای وحشت گرفته تا سینمای جنگ، با ممیزی سنگین غیرقاعده‌مند و سلیقه گرا (حافظ میز مدیران) همراه است. هنوز انتظار دارند بعد از ۳۰ سال، برای سینمای جنگ محوریت با سلحشوری باشد و اجازه ورود به مکنونات جنگ داده نمی‌شود. این فشار‌ها، باعث قدرت گرفتن سینمای زیر زمینی و گرایش به ارایه تولیدات بین المللی شده است. اگر دولت پای خود را از نظارت و تولید فیلم بیرون بکشد، می‌توان به تدریج به وجود صنعت در سینما امیدوار بود.

طبق آمار منتشر شده در سامانه رسمی سازمان سینمایی از ابتدای سال ۹۸ تاکنون ۶ فیلم فروش کمتر از یک میلیارد تومان داشته‌اند که در این میان تعداد مخاطبان ۳ فیلم حتی به ۱۰ هزار نفر هم نرسیده است!

موضوع سهم خواهی بازیگران چهره از فیلم های پرفروش، جدید نیست و در تمام دنیا از جمله هالیوود مرسوم است، اما معمولا در ایران این سرمایه گذاری روی فیلم های کمدی صورت می گیرد و فیلم هایی با ژانرهای دیگر فراموش می شوند و این باعث دورشدن مردم از فیلم هایی که دغدغه ای را بیان می کنند، می شود. هرچند که ما قائل به ضرورت هر دو نوع سینمای تجاری و فرهنگی هستیم، اما غالبا بازیگران با بهره گیری از چهره یا محبوبیت خود در فیلم های کمدی و پرفروش سهیم می شوند. اگر جریان سهیم شدن بازیگران یا دیگر عوامل در فیلم های کمدی تداوم پیدا کند، به زودی سینمای فرهنگی و اجتماعی در صورت حمایت نشدن از سوی دولت یتیم می ماند!

فیلم «تگرگ و آفتاب»رضا کریمی از طریق موسسه سرورسانه پارسیان به شبکه خانگی عرضه شد.

اگر سرفصل‌های فساد اقتصادی را در 6 عنوان «پولشویی»، «اختلاس»، «فرار مالیاتی»، «قاچاق» و «احتکار» خلاصه کنیم، سینمای ایران امروز جز مورد احتکار، با پنج مورد دیگر ارتباط مستقیم دارد؛ تا جایی که کسر قابل‌توجهی از فلسفه وجودی سینما در این روز و روزگار، بهره‌هایی است که مفسدان اقتصادی می‌توانند از آن ببرند، نه مخاطبانی که با خریدن بلیت یا رایت دی‌وی‌دی‌ها آن را زنده نگه داشته‌اند